Τα δεκαπέντε διηγήματα του Θεοδώρου Δ. Κουτσοβαγγέλη, είναι στην ουσία τους δεκαπέντε διαχρονικές υπερβάσεις της καθημερινότητάς μας προς την φαντασία, την ομορφιὰ και την ασχήμια της ἀνθρώπινης –και όχι μόνο- οντότητας και κυρίως το Όνειρο ενὸς Κόσμου (με την πραγματική έννοια της λέξης) καλύτερου. Ένας θαυμαστός έρωτας, που γεννιέται ξαφνικά, μπροστά στὰ μάτια ανύποπτων θαμώνων ενός επαρχιακού καφενείου, στα Μάλλια του νομου Ηρακλείου. Ένας πλανόδιος τροβαδούρος, που με την τέχνη του αλλάζει -έστω για μια νύχτα- την υπάρχουσα πραγματικότητα ενός παραθαλάσσιου θέρετρου της ανατολικής Κρήτης. Ένα θαύμα, που συγκλονίζει την ευρύτερη περιοχή του Βόλου, συνδέοντας μηχανόβιους, αρχαία Ελλάδα και αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα. Μια συγκινητική περιγραφή της ζωής και του θανάτου ενός αλόγου, που μας ξυπνᾶ ανησυχητικές υποσυνείδητες αναλογίες με την δική μας, σύγχρονη, «ανθρώπινη» ζωή. Ένας χρυσοθήρας, που ψάχνει κάτι διαφορετικό, και… το βρίσκει. Ένας επιστήμονας, ο οποίος, τρελλαμένος από την παγκόσμια απειλή των πυρηνικών όπλων, κατασκευάζει μια αντι-βόμβα νετρονίου. Μια απάντηση στό ερώτημα: -Ποια είναι η συνταγή της ευτυχίας σ ̓ ένα αβέβαιο παρόν, όταν κουβαλάς ένα βασανισμένο παρελθόν; Κι άλλες οκτώ αντίστοιχες ιστορίες-υπερβάσεις, με την ιδιότυπη, ποιητική γλώσσα του συγγραφέα, γραμμένες με ευαισθησία, χιούμορ και προπάντων με αισιοδοξία και ελπίδα, ότι η διάσταση μιας ζωής που μας απογοητεύει, δεν είναι η μοναδική. Τα όνειρά μας, μπορούν να γίνουν η κινητήρια δύναμη για ν ̉ αλλάξει. Άλλωστε, ό,τι καλό, όμορφο και χρήσιμο μέχρι τώρα έχει γίνει πραγματικότητα, μήπως δεν ξεκίνησε από ένα ατομικό όνειρο, που έγινε κάποτε συλλογικό;